Mánudagsmorgun einn varð ég að fara eitthvað. Um kl. tíu var myrkur úti (ekki myrkur, heldur kolniðamyrkur). Það var óþægilegur vindstrekkingur og snjókoma eða rigning. Eða eitthvað mitt þar á  milli. Það var hræðilegt. En dæmigert, þar sem þetta var í janúar. Eftir að hafa gengið að því er virtist í marga klukkutíma sá ég eitthvað. Eitthvað öðruvísi, eitthvað sem ekki átti heima þar sem það var. Það var eins og  óboðinn gestur, frábrugðið umhverfinu. Já, algerlega framandi. Í gegnum glugga sá ég hvítt herbergi, uppljómað, já og blóm, lifandi og litrík og stór. Um leið áttaði ég mig á því að ég vildi búa þarna. Ég ákvað að stefnumótið mitt var ekki svo mikilvæg þrátt fyrir allt - og fór inn.
 Og hér var ég. Dagar og vikur liðu. Stundum komu gestir, þótt ég efist um að þeir hafi verið að heimsækja mig. Raunar virtust þeir alls ekki sjá mig. Þeir komu líkt og ég hafði gert til að skoða blómin og fóru svo aftur. Það var gaman að fylgjast með þessu fólki. Sumir fóru í skyndi þar sem þeir virtust ekki sáttir við það sem þeir sáu. Þetta vakti forvitni mína. Eftir fáeina daga heyrði ég einn þeirra segja að þetta væri þegar á allt væri litið fremur hvrsdagslegt: "Hvað er nýtt við blóm sem máluð eru með olíu á striga?" Mér brá í brún. Ég hafði ekki hugleitt þetta á þessum nótum. Ég hugsaði með hryllingi um allar "blómamyndirnar" og "uppstillingarnar" sem ég hafði séð um æfina og  alltaf fundist svo leiðinlegar.  Hvað hafði eiginlega gerst  þennan mánudag? Hafði ég verið svona lágt niðri að ég tók ekki ftir að þetta var gildra? Ég var lömuð. Hvað hafði ég gert? Hafði ég búið með miðlungs uppstillimyndum  allan þennan tíma? Mörgum klukkutímum síðar ákvað ég að ég yrði að vita meira. Þessi eina athugasemd mætti ekki setja mig úr jafnvægi. Ég skoðaði blómin aftur. Vissulega voru þau stór, reyndar gríðarstór. Hvaða blóm voru þetta? Ég
hafði ekki hugleitt það. Ég þekkti aðeins rósir og túlipana og blómin sem maður kaupir í búðinni í tilefni afmælisdaga vina sinna. Þessi blóm voru greinilega ekki af þeirri tegund. En kunnugleg. Ég hafði séð þau oft og mörgum sinnum utan þessa herbergis. Næstu daga byrjaði ég að fylgjast betur með gestunum. Einhverjir þeirra hlutu að þekkja blómin sem við vorum að skoða. Ég fylgdist nánar með fólkinu sem staldraði lengur við. Ég hafði ekki fyrr veitt þeim mikla athygli þar sem ég hélt að það væri sama sinnis og ég. En ég uppgötvaði að svo var ekki. Fólkinu sem líkaði við myndirnar kærði sig ekki endilega að segja mikið um þær. Margir  sögðu einungis "en frábært" og "fallegt", "sjáiði hvað þær eru fallegar" , sem gerði mig aftur áhyggjufulla. Að síðustu heyrði ég einn nefna dálítið sem gerði mér bylt við. Öll blómin voru illgresi. Þau voru raunar illgesi sem fólk tekur úr görðunum sínum  á sumrin til þess að geta sett niður aðrar jurtir, líklega rósir og túlípana o.s.frv. Ég var svolítið undrandi. Ef þetta var illgresi, hvers vegna sagði fólkið þá "frábært" og "fallegt"? Um hvað snérist þetta? Þegar hér var komið sögu sá ég næstum eftir því að hafa komið hingað. Tíminn leið og ég gleymdi mér í hugsunum um allt sem ég hafði heyrt og upplifað síðan ég kom hingað. Þessar myndir voru raunar forvitnilegar. Allt virtist reyndar "vitlaust" við þær. Þær sýndu blóm. Ekki einu sinni "alvöru" blóm heldur illgresi! Samt voru þau falleg, sumum fannst þau of falleg, tilgerðarleg. Þau voru sýnd á þeim tíma sem bauð ekki uppá neina samkeppni, þegar allt umhverfis þau var hreinlega ljótt. Þau voru ótrúlega venjuleg á striganun sínum, máluð með olíu og samt svo áleitin, svo mótsagnarkennd í öllum sínum hversdagsleik. Ég áttaði mig á því að þetta var ástæðan fyrir því að ég kom og settist hér að. Það var á þessari stundu sem við bundumst vináttuböndum. Tíminn leið og einn daginn voru öll málverkin farin. Það var mánudagsmorgunn, klukkan rétt gengin í ellefu og tími til kominn að láta sig hverfa.