Fyrir aðstoð vil ég þakka:

Svava Björnsdóttir
Sirra Sigrún Sigurðardóttir
Margrét H. Blöndal
Frosti Friðriksson
Magnús Sigurðsson
Erling Klingenberg
Magnús Þór Jónsson
Guðmundur Ragnar
Ásmundur Ásmundsson
og móður minni

Hún var alin upp í raun og veru í sama herbergi og hænurnar. Hænurnar voru hafðar inni á heimilinu. Þau gerðu ekki greinarmun á heimili og útihúsum.
Stelpan fékk ekkert uppeldi og þar af leiðandi hélt hún að hún væri fugl. Hún talaði nánast ekkert. Hún var um 14 ára þegar þetta kemur í ljós. Málið er búið og búið að brenna bæinn og allt gert upp.
Kannski erum við ekki menn. Kannski erum við látin halda að við séum menn eða kannski erum við eitthvað annað en látin halda að við séum eitthvað annað en menn.
Við vorum apar, einhvers konar apategund og þessi tegund af öpum hefur náð að blekkja sjálfa sig. Samkvæmt sumum femínistum þá er kyn ákvarðað við fæðingu, valið af foreldrum og samfélaginu. Það að vera maður er þá ákvarðað á samahátt.
Tískufórnalömb og allskonar fórnarlömb. Það er ekki að einhver sé undanskilin - já föttum ekki að það sé til eitthvað annað - það er samt enginn bak við tjöldin sem veit betur. Ég meina eins og þessi stúlka - ég held að hún hafi ekki séð nein önnur börn - hún gekk ekki í skóla. Hennar var ekki saknað í kerfinu fyrr en hún fór í grunnskóla.
Eins og bara þessu úlfabörn sem þekkt eru úti í heimi. Þar sem börn alast upp hjá einhverjum dýrum, villtum dýrum eins og úlfum. Þá náttúrulega hegða þau sér eins og villt dýr. Það er það (eina) sem þau læra.
Íslendingar eru kannski ekki Íslendingar, heldur eitthvað annað. Það er ástæða fyrir því hvers vegna við erum öll eins, fílum sömu hlutina, sömu tískuna. 

Brot úr barspjalli.